موزه گردی در موزه هنرهای معاصر تهران
پایتخت موزه های جالبی دارد از این رو با ما همراه باشید و درباره موزه گردی در موزه هنرهای معاصر تهران بدانید.
بعید است شیفته هنرهای مدرن جهان باشید و تاکنون نام این مکان را نشنیده باشید: موزه هنرهای معاصر تهران با بنای باشکوه و دل‌فریب خود، ساختمان زردرنگی که با تلفیقی از معماری مدرن و سنتی و الهام از معماری تماشایی بادگیرهای کویری کشورمان طراحی شده، بیش از چهار دهه است که از شیفتگان هنرهای مدرن در محله خوش آب‌وهوای امیرآباد تهران میزبانی می‌کند.
آشنایی با موزه هنرهای معاصر تهران
این موزه در سال ۱۳۵۶ فعالیت فرهنگی و هنری خود را در زمینی به وسعت دو هزار مترمربع و پیرامون آن فضایی سبز و زیبا موسوم به پارک مجسمه با تندیس هایی ارزشمند از هنرمندان پر آوازه معاصر ایران آغاز کرد.
ساختمان موزه با الهام از معماری سنتی ایران و مفاهیم فلسفی، یکی از نمونه های با ارزش و کم همتای معماری نوین ایران است.
این ساختمان تلفیقی از معماری مدرن و سنتی است که با الهام از بادگیرهای مناطق حاشیه کویر ایران ساخته شده است.
گالری موزه مکان برگزاری نمایشگاه های مختلف هنری است و به هنگام برپایی هر نمایشگاه، یک یا دو گالری نیز به نمایش گنجینه هایی از هنرمندان بزرگ جهان اختصاص می یابد.
تندیس هایی زیبا و با ارزش از هنرمندان معاصر همچون هنری مور، آلبرتو جیاکومتی و پرویز تناولی فضای سبز اطراف را به پارک مجسمه بدل ساخته است.
در دل هشتی موزه اثری از هنرمند ژاپنی، نوریوکی هاراگوچی قرار دارد که از روغن و پولاد ساخته شده است.
مجموعه دایمی موزه هنرهای معاصر تهران حدود سه هزار اثر ارزشمند است که به نخبگان دیروز و امروز هنرهای تجسمی ایران و جهان تعلق دارد. آثاری از هنرمندان پرآوازه مانند رنوار، لوترک، گوگن، پیکاسو، ماکس ارنست و ماگریت.
مجموعه‌ای تماشایی از هنرمندان پاپ و فتورئالیست انگلیسی و آمریکایی و نیز آثار دیدنی آبستره از جکسون پولاک، کلاین و سوییز در گروه آثار مدرن تر جای دارند.
موزه هنرهای معاصر تهران آثاری از بیکن، هاکنی، کیتاج، دو بوفه و جانسن را نیز در اختیار دارد.
این موزه مهمترین و جامع ترین مجموعه از هنر غربی در قارهٔ آسیا است.
این موزه شامل جامع ترین و مهمترین گنجینه های هنر مدرن از پس از جنگ جهانی دوم تا پیش از دههٔ ۱۹۸۰ میلادی در خارج از اروپا و آمریکای شمالی است که شامل کارهای مهمی از جنبش های هیجان نمایی انتزاعی، پاپ آرت، مینی مالیسم، مفهومی، و فوتورئالیسم می شود.
در گنجینهٔ دائمی موزه بیش از ۴۰۰۰ اثر ارزشمند از نخبگان هنرهای تجسمی ایران و جهان نگهداری می شود که نزدیک به ۴۰۰ عدد از آنها ارزش استثنایی دارند. ارزش آثار موزه در حدود ۲٫۵ میلیارد دلار برآورد می شود.
بیشتر این آثار در دههٔ ۱۹۷۰ میلادی و با نظارت فرح پهلوی خریداری شده اند؛ اما پس از انقلاب، بعضی از آثار ارزشمند موزه در زیرزمین آن انبار شدند و به نمایش درنیامدند. در سال ۱۳۸۴ (۲۰۰۵ میلادی)، برای نخستین بار، نمایشگاهی از گنجینهٔ موزه برگزار گردید که توجه علاقه مندان را به خود جلب نمود.
از جمله آثار موزه می توان به کارهای بسیار شاخصی از گوگَن، رُنوار، پیکاسو، ماگریت، ارنست، پولاک، وارهول، لُویت، و جاکومتی اشاره کرد. مجموعهٔ بسیار مهمی از هنر معاصر ایران نیز از جمله دارایی های این موزه است.
معماری موزه هنرهای معاصر
ساختمان موزه هنرهای معاصر از نمونه‌های معماری نوین در ایران به شمار می‌رود. در این سازه، از معماری سنتی ایران و مفاهیم فلسفی همراه عناصر مدرن بهره گرفته شده است.
طراحی و معماری این سازه همان طور که گفته شد، به دست کامران دیبای معمار انجام گرفت که عناصر معماری سنتی ایران، همچون هشتی، چهارسو و گذرگاه را در طراحی آن قرار داد.
ساختمان موزه از سنگ و بتون ساخته شده و روی هم رفته (همراه باغ‌های اطراف) ۸۵۰۰ مترمربع مساحت دارد. مساحت سطح کلی دیوارهای موزه نزدیک به ۲۵۰۰ مترمربع است.
خود موزه بیش از ۵۰۰۰ متر مربع مساحت دارد و ساختنش ۹ سال طول کشید. محوطه موزه دارای دو ورودی است که یکی در سوی پارک لاله قرار گرفته و خدماتی به شمار می‌رود و دیگری ورودی اصلی است که از سوی خیابان کارگر در غرب سازه راه می‌دهد.
ساختمان خود موزه در جنوب بستر طرح و باغ مجسمه واقع شده است؛ و این باغ محیطی گسترده و چمن‌کاری‌شده در شمال ساختمان است. نمای بیرونی ساختمان با الهام از بادگیرهای مناطق حاشیه کویر ایران ساخته شده است.
ساختمان موزه از دو بخش کلی، مجموعه‌ای از فضاهای بسته و حیاط میانی تشکیل شده است. درون ساختمان و در فضای بسته آن، مسیری مارپیچ به‌صورت چرخشی طراحی شده است که افراد با پیمودن مسیری با شیب کم، به سوی پایین راهنمایی می‌شوند.
این مسیر مارپیچ داخلی در تضاد با نمای بیرونی، حالتی کاملاً نوین دارد. مارپیچ دارای هفت فضا یا گالری (نگارخانه) اصلی است.
فضای نخست سرسرای اصلی ساختمان است که «گالری شماره یک» خوانده می‌شود. این گالری به‌آرامی به گالری پس از خود متصل می‌شود و بازدیدکننده را درون زمین می‌برد.
گالری‌های مجموعه دارای طرح‌های کمابیش همانند هستند؛ اما گالری‌های یک و پنج که محور اصلی ساختمان موزه را می‌سازند، با دیگر گالری‌ها متفاوتند.
اتصال هر گالری به گالری پس از خود از طریق شیب‌راهه‌هایی با شیب ملایم صورت گرفته که در هماهنگی کامل با گالری‌ها ساخته شده‌اند.
سرسرا، قاعده‌ای متشکل از هشت‌ضلعی نیمه‌منظم و طاقی بلند است که بالای آن نورگیر سقفی بزرگی با چهاربادگیر قرار دارد.
دیبا در طراحی این سرسرا اهمیت زیادی به فضای میانی و ارتباط آن با ورودی و زنجیره گالری‌های دیگر و نیز با کتاب‌فروشی و رستوران مجموعه داده است. ارتباط سرسرای اصلی با پایین‌ترین سطح موزه از فضای تهیِ میانی و شیب‌راهه مارپیچ به وجود آمده است.
پایین مارپیچ و در دل هشتی، اثری مدرن از هنرمند ژاپنی نوریوکی هاراگوچی با نام ماده و فکر قرار دارد که ترکیبی از روغن و پولاد است.
دیدگاه‌تان را بنویسید